دریاى جمال
ســـــــر زلفت به کنارى زن و رخسارگشا تا جهان محو شود، خرقه کشد سوى فنا
به سر کوى تو اى قبله دل، راهى نیست ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"
از صفـــاى گل روى تو هر آن کس برخورد بَـــــــرکَند دل ز حریم و نکُند رو به "صفا"
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است مــــــن کجا و تو کجا؟ زاهد و محراب کجا؟
ملحد و عارف و درویش و خراباتى و مست همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشیر جهاد قبلهگاهى تو و این جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آیا به وصـــــال تو که در جان منى؟ هجر روى تو که در جان منى، نیست روا
ما همه موج و تو دریاى جمالى اى دوست مــــــوج دریاست، عجب آنکه نباشد دریا